Star Martial God Technique Chapter 265 Heavenly Eagle Sect Sect Master

Star Martial God Technique Chapter 265 Heavenly Eagle Sect Sect Master

นิยาย วิทยายุทธ์เทพการต่อสู้แห่งดวงดารา ตอนที่ 265 ประมุขนิกายเหยี่ยวสวรรค์

บทที่ 265 ประมุขนิกายเหยี่ยวสวรรค์

เพราะเป็นอันซุยหยุน,เย่ซิงเหอจึงไม่ได้ตระหนักหรือป้องกันตัวใดๆทั้งสิ้น,ดังนั้นกว่าเขาจะสามารถสังเกตถึงกลิ่นของไม้จันทร์แล้ว,เขาก็พบปัญหาจนสายเกินไปแล้ว.

เย่ซิงเหอมองออกไปเห็นเพียงอันซุยหยุนที่ค่อยๆเปลื้องผ้าออกช้าๆ,เผยออกมาให้เห็นไหล่ที่กระจ่างใส,หล่อนในตอนนี้เม้มริมฝีปาก,ภายในดวงตานั้นเอ่อไปด้วยน้ำตาชำเลืองมองมายังเย่ซิงเหออย่างลึกซึ้ง.

เย่ซิงเหอไม่มีเวลาที่จะกล่าวอะไรออกไป,อันซุยหยุนก็พุ่งตรงมาหาเขา,เข้าสวมกอดเย่ซิงเหอ,พร้อมกับจูบอันหนักหน่วงไปที่ริมฝีปากของเขา.

เย่ซิงเหอเพ่งพิศ,ทว่าเขารู้สึกว่าร่างกายของเขานั้นร้อนรุ่มขึ้นมาทันใด,เป็นเพลิงที่พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งทุกอย่างให้ไหม้ไปพร้อมๆกัน,เป็นเพลิงที่ร้อนแรงพร้อมจะกลืนกินพวกเขาทั้งสอง,เย่ซิงเหอกอดอันซุยหยุนแน่น,ราวกับว่าจะต้องการซุกไซร้ไปให้ทั่วร่างกายของอันซุยหยุนทุกหนแห่ง.

เขาในตอนนี้,ราวกับสูญเสียการควบคุมตัวเองอย่างสิ้นเชิง,เขาค่อยๆลูบคลำและจับที่ไหล่ของอันซุยหยุนแน่น.

"อื้ออๆ."เสียงครางเบาๆด้วยความเจ็บส่งผลให้นางขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย,ความเจ็บนี้,ดูเหมือนว่าเป็นสิ่งที่พิสูจน์ว่าเธอนั้นรู้สึกดี.

เย่ซิงเหอไม่รุ้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นมา,ในเวลานี้,**เขาถูกครอบงำด้วยความต้องการอย่างที่สุด.

น้ำตาของอันซุยหยุนนั้นล่วงหล่นอาบไปทั้งสองแก้ม,ไหลยาวไปบนไหล่ของเย่ซิงเหอ,ความรู้สึกของนางในตอนนี้,มากมายหลากหลายดื่มด่ำอยู่ในหัวใจ,เพื่อชายที่นางรัก,นางยินดีที่จะเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ทุกคนมีความสุข.

ด้านนอกสวนหย่อมแห่งนี้,ช่างเป็นบรรยากาศที่เงียบสงบยิ่งนัก.

เสียงต้นไม้เสียดสีกันไปมาด้วยสายลมที่พัดผ่าน,ดอกไม้มากมายหลากหลายกำลังชูช่อแข่งความสวย.

ดวงตะวันกำลังลับหายไปทางทิศตะวันตก,ดวงจันทราค่อยๆปรากฏออกมาช้าๆ,ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนแทนทีกันไป.

ค่ำคืนที่มืดสลัว,เป็นคืนที่แทบจะไม่สามารถหาคำพูดมาอธิบายได้.

ไม่รู้เลยว่าผ่านไปนานเท่าใดแล้ว,เย่ซิงเหอค่อยๆฟื้นคืนสติก่อนที่จะมองไปรอบๆ,เมื่อเขาลืมตาขึ้น,รอบๆก็กลายเป็นวางเปล่าเรียบร้อยแล้ว.

"ฟู่ๆๆ!"เย่ซิงเหอรู้สึกปวดศีรษะเล็กน้อย,ค่อยๆนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน,สิ่งใดเกิดขึ้นที่เขาไม่รู้,ราวกับว่ามีเรื่องบางอย่างที่ไม่ดีเกิดขึ้นกับอันซุยหยุน,เขาจ้องมองไปรอบๆอีกครั้ง,ทั่วทั้งห้องนั้นพะรุงพะรังของหล่นระเกะระกะ,ทุกหนทุกแห่งราวกับถูกรื้อค้นอย่างบ้าคลั่งแล้วทิ้งร่องรอยดังกล่าวเอาไว้.

ภายในจิตใจของเย่ซิงเหอนั้นอดไม่ได้เลยที่จะมีร่างของอันซุยหยุนที่งดงามทรงเสน่ห์ปรากฏขึ้นมา,อันซุยหยุนที่กัดฟันแน่นอดทนต่ออะไรสักอย่าง,ทำให้ภายในใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความอาดูร.

"ซุยหยุน!"เย่ซิงเหอร้องเรียก,เกิดเสียงดังก้องกังวานสะท้อนไปมาราวกับว่ามีเขาอยู่คนเดียวในห้อง.

ภายในใจของเย่ซิงเหอนั้น,พวยพุ่งไปด้วยความรู้สึกลางสังหรณ์ใจที่ไม่ดีนัก.

"ซุยหยุน!"เย่ซิงเหออดไม่ได้ที่จะเต็มไปด้วยความกังวลจนต้องตะโกนออกไป.

ทว่า,กลับไม่สามารถได้ยินเสียงตอบรับของอันซุยหยุนเลย.

เย่ซิงเหอเร่งรีบตะเกียกตะกายคลานออกไป,สวมเสื้อผ้าของตัวเอง,ไม่มีใครอยู่แล้ว,หญิงสาวผู้งดงามที่เขารัก,ได้จากห้องนี้ไปแล้ว,ทว่าก็ยังคงมีกลิ่นของนางอยู่อย่างเลือนลาง.

ภายในใจของเย่ซิงเหอ,อดไม่ได้ที่จะรู้สึกลุกโชนไปด้วยความเศร้ามากมาย,เขาไม่รู้อย่างชัดเจนนัก,ทำไมอันซุยหยุนต้องทำเช่นนี้,ทำไมนางจะต้องปล่อยเขาเอาไว้แล้วจากไปเพียงคนเดียว.

เขายืนขึ้นอย่างเลื่อนลอย,เมื่อเขาออกมายังห้องนั่งเล่น,เห็นโต๊ะตัวหนึ่ง,ซึ่งมีผ้าเช็ดหน้าสีขาววางอยู่,มีข้อความที่เขียนด้วยลายมืออันสวยงามของอันซุยหยุนอยู่บนนั้น,"ซิงเหอ,ข้าต้องไปแล้ว,ดูแลตัวเองด้วย.ข้าคงได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่งในวันข้างหน้า,เจ้าจะยังไม่ลืมคนๆนี้ที่รักเจ้ามากที่สุด,อันซุยหยุน.

ด้วยลายมือที่สวยงามบรรจงเขียนขึ้นมาจนเป็นลายลักษณ์อักษร,เย่ซิงเหอราวกับรับรู้ได้ถึงความรู้สึกและอารมณ์เศร้าหมองของอันซุยหยุน.

เขาเองไม่เข้าใจเลย,ทำไมกว่าจะได้พบกันนั้นช่างยากลำบาก,ทำไมอันซุยหยุนจะต้องจากไปด้วย.

บางที,ภายในใจของอันซุยหยุน,คงมีเหตุผลที่ยากจะขัดขืนได้.

เมื่อวานเขาจำเรื่องทุกอย่างได้ดี,เย่ซิงเหอกำผ้าเฃ็ดหน้ามาแนบหน้าอกแน่น,ไม่ว่าอย่างไร,เย่ซิงเหอไม่มีทางลืมเลือนหญิงสาวคนนี้ที่ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาอย่างแน่นอน.

เพราะว่าตำหนักโย่วหลานยังงั้นรึ?ที่นางไม่สามารถแยกออกมาได้.

คิดถึงความลึกลับใหญ่โตของตำหนักโย่วหลาน,ภายในดวงตาของเขาก็จมจ่อมไปด้วยรังสีแห่งความหนักแน่น,เขาจะต้องไปหาอันซุยหยุน,จะต้องนำอันซุยหยุนมายืนอยู่เคียงข้างเขาให้ได้,ถึงแม้ว่าจะต้องจ่ายไปเท่าใด,ถึงแม้ว่าจะต้องขย้ำตำหนักโย่วหลานให้ราบคาบ,เขาจะต้องนำอันซุยหยุนกลับมาให้ได้.

ในเวลาเดียวกัน,นอกเหนือจากสถาบันหลวงแล้ว,ยังมีนิกายเหยี่ยวสวรรค์อยู่ด้วย.

หญิงสาวผู้เยาว์คนหนึ่งที่สวยจนหาใครเปรียบไม่ได้,พร้อมกับหญิงชราหลายคนที่เดินตามมาด้วย.

กิริยามารยาทของหญิงสาวช่างดูสง่าสูงส่งยิ่งนัก,ด้วยตบแต่งด้วยเครื่องสำอางบางๆ,อย่างประณีตเรียบง่าย,ทว่าทุกคราที่นางก้าวเดินนั้นดูผิดปรกติอยู่เล็กน้อย,ด้วยว่าภายในไหล่ทั้งสอง,และเรียวขาของนางนั้นเต็มไปด้วยบาดแผล,หากแต่ถูกปกคลุมไปด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์เอาไว้เท่านั้น,จึงไม่สามารถที่จะมองเห็นด้านในได้.

คิดถึงเหตุการณ์อันบ้าคลั่งเมื่อคืนแล้ว,ใบหน้าหน้าของหญิงสาวก็อดไม่ได้เลยที่จะมีรอยแดงเรื่อๆที่ใบหน้าของนาง.

"ธิดาเทพ,ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?"หญิงสาวสูงอายุอดไม่ได้เลยที่จะถามออกมา,นางมีนามว่าเยว่ซู,เป็นหนึ่งในอาวุโสของตำหนักโย่วหลาน.

"ข้าไม่เป็นไร,เพียงแต่ได้รับบาดแผลมานิดหน่อย!"อันซุยหยุนส่ายหน้าไปมาขณะพูด.

"!"เยว่ซูพยักหน้าตอบรับเบาๆก่อนที่จะเดินต่อไปด้านหน้า.

"ซุยหยุน,เจ้าทำตัวเช่นนี้มันคุ้มแล้วงั้นรึ?"อาวุโสซิงซู,หล่อนจ้องมองไปยังอันซุยหยุน,พลางถอนหายใจยาว,อาวุโสซิงซูนั้นสนิทสนมกับอันซุยหยุนมากที่สุด,เมื่อวานนางกลับมายังสวน,เห็นอันซุยหยุนและเย่ซิงเหออยู่ด้วยกัน,หล่อนจึงได้ช่วยเหลือนางปกปิดเรื่องดังกล่าวเอาไว้.

อันซุยหยุนพยักหน้าเล็กน้อย,หากแต่ยังคงเงียบ,ไม่กล่าวอะไรออกมา,ด้วยนางนั้นเป็นถึงธิดาเทพผู้ถูกเลือกจากเทพธิดาเทียนหยินของตำหนักโย่วหลาน,หากว่ามีใครรู้เรื่องราวเช่นนี้เข้าล่ะก็นางจะต้องถูกสำเร็จโทษอย่างแน่นอน.

คุ้มค่าหรือไม่คุ้มค่านั้น,ใครจะรู้ได้.

จวบจนถึงตอนนี้,อีกรูปลักษณ์หนึ่งของนางนั้นเป็นเหมือนกับธิดาเยือกแข็งที่ไร้ซึ่งหัวใจของตำหนักโย่วหลาน,ตำหนักโยว่หลานทีใหญ่โตนั่น,น้อยคนนักถึงจะจินตนาการได้ถึงอีกรูปลักษณ์ของนาง,บางทีชั่วชีวิตนี้นางคงจะไม่แสดงรูปลักษณ์ที่อ่อนโยนนั้นออกมาอีกครั้ง,บางที,ไม่ช้าก็เร็ว,เย่ซิงเหอเองก็คงจะลืมเลือนนางไป.

ความรู้สึกลึกลงไปด้านในของนางนั้น,เป็นเพียงความเห็นแก่ตัวเล็กๆ,แม้ว่านางจะตระหนักรู้ว่าไม่มีทางจะเคียงคู่กับเย่ซิงเหอได้,ทว่านางเองก็ต้องการเป็นส่วนหนึ่งในใจเขา,การทิ้งรอยประทับในตัวของนางเอาไว้,ถึงแม้ว่าอีกหลายปีหลังจากนี้,ได้แต่หวังว่าเย่ซิงเหอนั้นจะจดจำนางเอาไว้,เพียงเท่านั้นก็ทำให้ความรู้สึกส่วนลึกลงไปข้างในพึงพอใจแล้ว.

ดังนั้นนางเลยไม่สนใจ,มอบร่างกายให้เป็นผู้หญิงของเย่ซิงเหอ

เพื่อให้เขารักในตัวนาง,ไม่ว่าหัวใจของเย่ซิงเหอจะเป็นอย่างไร,ในตอนนี้นางก็ได้ประทับร่างภายในใจของเขาแล้ว.

ถึงแม้ว่า,ในวันข้างหน้านั้นจะไม่มีวันที่พวกเขาจะได้พบกันอีกเลย,การที่จะต้องอยู่ในตำหนักโยว่หลานด้วยความเย็นชาทั้งกายและใจ,อย่างน้อยอารมณ์ความรู้สึกลึกๆข้างในก็ยังอบอุ่น,ด้วยความทรงจำของนางและเย่ซิงเหอ,ความรู้สึกที่แท้จริงระหว่างพวกเขาทั้งสองคน.

ความรู้สึกอืมคลืมภายในใจของอันซุยหยุนค่อยๆถูกกวาดออกไป,หล่อนกัดฟันแน่น,ก่อนที่จะเผยใบหน้ายิ้มแย้มออกมา,"ท่านป้าซิงซู,ข้าไม่รู้ว่าเรื่องที่ข้าทำนั้นคุ่มค่าหรือไม่,ทว่าข้าก็ไม่คิดว่าข้าจะเสียใจ,ไม่สิ,ไม่เคยเสียใจเลยต่างหาก."

จ้องมองไปยังอันซุยหยุนที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มสดใส,ซิงซูจ้องมองอย่างอ่อนโยน,ก่อนที่จะถอนหายใจยาว.

กลุ่มของพวกเขาเดินต่อไปยังด้านหน้า,ซึ่งตอนนี้ที่ไกลออกไปนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งเร่งรีบเดินตรงมา,ที่เดินอยู่ข้างหน้านั้น,เป็นหญิงสาววัยกลางคน,สวมชุดสีขาว,ที่หน้าอกของนางนั้นมีรูปเหยี่ยวขนาดใหญ่ปักเอาไว้อยู่,หากว่าเป็นคนของเมืองหลวงแล้วละก็,ไม่ว่าจะเป็นใครในตระกูลขุนนางชั้นสูง,ต่างก็รู้จักเขาอย่างแน่นอน,ผู้เยี่ยมยุทธ์ที่ยืนอยู่แถวหน้าของอาณาจักรต้าโจว,ผู้เป็นที่โปรดปราณของราชวงศ์ศักดิสิทธิ์,ผู้ได้รับบรรดาศักดิ์เป็นเหมือนกระดูกสันหลังของอาณาจักรต้าโจว.

"ประมุขนิกายเหยี่ยวสวรรค์หยิงเยว่,ยินดีต้อนรับธิดาเทพ!"หยิงเยว่นั้นโค้งคำนับโน้มลง,ปรากฏท่าทางเคารพเป็นอย่างมาก.

องค์ชายหลายคนของราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์,ต่างก็ให้ความเคารพในตัวของหยิงเย่วฮังเป็นที่สุด,หากว่าตอนนี้พวกเขาได้เห็นฉากดังกล่าวตอนนี้ล่ะก็,คงจะเต็มไปด้วยความตื่นตะลึงมากมายนัก,หากว่าอันซุยหยุนนั้นเป็นเพียงแค่ศิษย์หลักของตำหนักโย่วหลาน,สำหรับตำแหน่งประมุขนิกายเหยี่ยวสวรรค์มีความจำเป็นที่ต้องแสดงความเคารพขนาดนี้เลยรึอย่างไรกัน.

ที่มาจากhttp://lnmtl.com/novel/star-martial-god-technique

web จีน  http://www.07dcr.com/book/xingwushenjue/

#วิทยายุทธ์เทพแห่งการต่อสู้แห่งดวงดารา#Star Martial God Technique Light Novel#นิยายแปลไทย

Author(s)

Mad Snail
"ทากพิศดาร"(ฟาเปียว เตอะ วอหนิว) ผู้ประพันธ์

https://www.facebook.com/shareebookandducumentfree/