Star Martial God Technique Chapter 87 Character

Star Martial God Technique Chapter 87 Character

นิยาย วิทยายุทธ์เทพการต่อสู้แห่งดวงดารา ตอนที่ 87 นิสัย

บทที่ 87 นิสัย

ขณะที่เย่ซิงเหอและเซี่ยหยุนหนิงคุยกันอยู่นั้น,ไม่ไกลออกไปมีคนสองคนนั่งอยู่,ชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีเทา,เขาคือเซี่ยเหล่ย,หัวหน้าองค์รักษ์ฝ่ายเหนือนั่นเอง.

"เด็กคนนี้,นิสัยชักจะเอาใหญ่จริงๆ!"เซี่ยเหล่ยเงียบไปชั่วขณะจากนั้นเขาก็ยกถ้วยน้ำชาของเขาขึ้นมาดื่มก่อนที่จะปามันลงพื้น.

"ท่านอ๋อง,องค์หญิงจงใจที่จะสร้างปัญหาเช่นนี้,พวกเราจะทำอย่างไรดี,?"ชายคนที่อยู่ใกล้ๆได้กล่าวออกมาเสียงเบาๆ,"หากมีข่าวแพร่กระจายออกไปล่ะก็อาจจะมีข่าวลือที่ไม่ดีกับชื่อเสียงขององค์หญิงก็ได้."

"ชิ,ใครมันกล้าเอาเรื่องนี่ไปกล่าว,สร้างข่าวลือให้คฤหาสน์หัวหน้าองค์รักษ์ของข้าแล้วล่ะก็,ข้าจะตัดลิ้นมันออกซะ."เซี่ยเหล่ยแค่นเสียงอย่างเย็นชา.

"เจ้าเด็กนี้เป็นเพียงผู้เยาว์ของตระกูลอันกระจ้อยร่อย,เป็นไปได้รึที่องค์หญิงจะไปสนิทสนมกับคนเช่นนี้"มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจเป็นอย่างมากแต่ถึงกระนั้นจะถามออกไป,ก็เป็นเรื่องที่แปลกประหลาด,ด้วยสายตาของท่านอ๋องแล้ว,จะยอมรับเด็กน้อยคนนั้นได้เช่นใด?

"ไม่ว่าเจ้าเด็กคนนั้นจะมีเบื้องหลังตระกูลอย่างไร,ไม่ว่าบุตรสาวของข้าคฤหาสน์หัวหน้าองค์รักษ์จะเป็นอย่างไร,ทว่าที่เห็นอยู่นั่นข้าจะทำอะไรได้อย่างงั้นรึ?ในเมื่อหยุนหนิงต้องการที่จะสร้างปัญหา,หล่อนจะต้องจัดการมันเอง,พวกเราคงได้แต่หวังว่าการที่หล่อนต้องการแต่งกับคนในตระกูลธรรมดา,หล่อนคงจะปลอดภัยและมีความสุขในชีวิตของหล่อน,เด็กคนนี้ช่างหัวดื้อยิ่งนัก,ข้ายังจำมันได้อยู่ตลอด,แม้จะเอาวัวเอาควายมาลากหล่อนก็ยังไม่ยอมฟัง."เซี่ยเหล่ยจ้องมองไปยังเซี่ยหยุนหนิง,ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า,ในตอนนี้นั้น,ข้าอยู่ไกลเกินไปที่จะดูแลเซี่ยหยุนหนิงแล้ว,ข้าไม่สามารถที่จะบังคับหล่อนได้อีกต่อไปแล้ว.

"ในเมื่อท่านอ๋องเป็นห่วงองค์หญิงเช่นนี้,รักองค์หญิงขนาดนี้,ทำไมท่านอ๋องไม่บอกกับองค์หญิงออกไปเลยล่ะ"คนใกล้ชิดของเขาได้จ้องมองไปยังเซี่ยเหล่ย,ปรากฏความสงสัย.

ในเวลานี้ความสัมพันธ์ระหว่างท่านอ๋องและองค์หญิงนั้นตรึงเครียดเป็นอย่างมาก,ท่านอ๋องและองค์หญิงนั้นไม่พูดจากันมาหนึ่งเดือนแล้ว,องค์หญิงได้ขู่จะฆ่าตัวตาย,ก่อนที่จะหนีออกมาจากตำหนัก.

เซี่ยเหล่ยจ้องมองอย่างล้ำลึก,เขากวาดสายตามองไปยังคนใกล้ชิดที่ติดตามเขา,แล้วกล่าวอย่างขึงขัง,"ดูเหมือนว่าเจ้าจะพูดมากไปนิดนะ?"

"ท่านอ๋องอย่าได้กริ้ว,ข้าช่างเป็นคนรับใช้ที่ไม่ได้ความซะจริง!"เขาจ้องมองไปยังเซี่ยเหล่ย,พร้อมกับคุกเข่าลงด้วยความสำนึกและหวั่นเกรง.

เซี่ยเหล่ยยืนขึ้น,จ้องมองไปบนเวทีการแข่งขันที่อยู่ไกลออกไป,เขาครุ่นคิดอยู่นานเหมือนกัน,ก่อนที่จะกล่าวออกมาอย่างเย็นชา,"กลับไปยังคฤหาสน์หัวหน้าองค์รักษ์ฝ่ายเหนือแล้ว,จงประกาศออกไปถึงเรื่องที่น่าอายและเรื่องที่เสื่อมเสียนี้,หากยังคงปล่อยให้มีปัญหาเกิดขึ้นอยู่เช่นนี้ต่อไป,คฤหาสน์หัวหน้าองค์รักษ์ฝ่ายเหนือคงเสื่อมเสียข้าจะต้องปลดตำแหน่งองค์หญิงออกไป,ขับไล่หล่อนออกจากคฤหาสน์หัวหน้าองค์รักษ์ฝ่ายเหนือ,เมื่อมันเป็นเช่นนี้แล้ว,ข้าก็จะไม่มีบุตรสาวคนนี้อีกต่อไป!"

คนใกล้ชิดเพ่งพิศอย่างอักอ่วนสงสัย,ท่านอ๋องนั้นรู้สึกพอใจในตัวเย่ซิงเหออย่างงั้นรึ,ถึงได้จงใจที่จะบอกว่าองค์หญิงได้สร้างปัญหา,แล้วทำไมต้องออกคำสั่งเช่นนั้นด้วย?ทันใดนั้นภายในใจเขาก็คิดอะไรได้,ภายในหัวใจของเขาถึงกับเย็นเยือบ,แล้วเงียบทันทีทันใด,"ขอรับ,หลังจากที่กลับไปแล้ว,ข้าจะจัดการในทันที!"

เซี่ยเหล่ยจ้องมองไปยังเซี่ยหยุนหนิงที่อยู่บนเวทีการแข่งขันด้วยประกายแสงที่ลึกล้ำ,ทันใดนั้นเขาก็สะบัดแขนเสื้อ,หันหลังแล้วเดินจากไป,ไม่หันหน้ามามองอีกเลย.

ภายใต้ดวงตะวันแห่งนี้,ทำไมไม่มีใครรู้เลย,แผ่นหลังของเซี่ยเหล่ยนั้นมันช่างอ้างว้างและโดดเดี่ยวอย่างคาดไม่ถึง.

เหล่าผู้ชมรอบๆสนามการแข่งขัน,แม้แต่เซี่ยหยุนหนิงและเย่ซิงเหอเองก็ไม่รู้เลยว่าหัวหน้าองค์รักษ์ฝ่ายเหนือเซี่ยเหล่ยเองก็ได้เดินทางมาด้วย.

เซี่ยหยุนหนิงจ้องมองไปที่เย่ซิงเหอพร้อมกับกระโดดลงมาจากเวทีพร้อมกับตะโกนออกไปเสียงดัง,"เย่ซิงเหอ,ข้าต้องทำอย่างไร,ไม่ว่าเจ้าจะมองข้าอย่างไร,ไม่ว่าเจ้าจะคิดกับข้าเช่นใดชั่วชีวิตนี้ข้าเลือกเจ้าแล้ว,ไม่ว่าเจ้าจะไปไหนข้าก็จะไปด้วย,มีเพียงแต่เจ้าต้องสังหารข้าเท่านั้นล่ะ,ไม่เช่นนั้นก็อย่าคิดที่จะห้ามข้าได้เลย!"

เย่ซิงเหอขณะก้าวเดินอยู่นั้น,ภายในใจของเขายิ้มออกมาขมขื่นเล็กน้อย,เซี่ยหยุนหนิงเป็นคนที่ไม่รู้จักคิดอะไรจริงๆ,แต่ก็คงจะโทษหล่อนไม่ได้,ภายในใจของเขานั้นรุ้สึกสับสนยุ่งเหยิงเป็นอย่างมาก,อย่างไรก็ตามด้วยสถานะที่สูงของเซี่ยหยุนหนิงนั้น,อาจจะมัวหมองและเสียเกียรติ,ด้วยการที่วิ่งไล่ตามเขาเช่นนี้,เขาจะพูดอะไรได้อีกเล่า?

ความจริงใจของเซี่ยหยุนหนิงนั้น,ไม่สามารถที่จะเอาไปเปรียบเทียบกับเหล่าผู้หญิงที่ไม่หวังดีพวกนั้นได้.

หากแต่คงจะเป็นได้แค่เพียงเพื่อนกันเท่านั้นไม่สามารถที่จะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้อีก.

เพื่อตัวของเซี่ยหยุนหนิงเอง,ภายในใจของเย่ซิงเหอได้แต่ขอโทษ,ไม่ว่าอย่างไร,ระหว่างพวกเขาก็เป็นไปไม่ได้,เขาได้แต่หวังหว่าหล่อนจะสามารถเจอกับชายที่มาจากตระกูลที่มั่งคั่งอุดมสมบูรได้.

สายตาของเย่ซิงเหอนั้นคอยมองหาใครสักคนในฝูงชน,เขาไม่รู้แล้วว่าอันซุยหยุนนั้นอยู่ตรงไหน,เขาไม่พบหล่อนเรียบร้อยแล้ว,หลังจากที่พูดคุยกับเซี่ยหยุนหนิง,เป็นไปได้ว่าอันซุยหยุนได้จากไปแล้ว.

เขารู้ว่าตระกูลของอันซุยหยุนเป็นเช่นใด,รู้อยู่แล้วว่าอันซุยหยุนได้หมั้นหมายแล้ว,เย่ซิงเหอได้แต่ลอบทอดถอนใจ,เขาจ้องมองไปด้านหน้า,ไม่ว่าจะอย่างไร,เขาจะต้องเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ที่ไม่มีใครเทียบได้,แล้วสามารถควบคุมชะตาชีวิตตัวเองให้ได้.

เซี่ยหยุนหนิงจ้องมองเห็นเย่ซิงเหอนั้นกำลังมองหาใครอยู่ในฝูงชน,ภายในใจของหล่อนนั้นมีร่องรอยของความเจ็บปวด,หล่อนรู้อยู่แล้วว่าเย่ซิงเหอนั้นชอบอันซุยหยุน,รู้อยู่แล้วว่าเขามีหล่อนในใจมาตลอด,ตัวตนของหล่อนนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเทียบกับอันซุยหยุนได้อยู่แล้ว.

หากว่าในวันนั้น,เป็นหล่อนเองที่ได้ช่วยเหลือเย่ซิงเหอ,หากว่าหล่อนเห็นหอกปราณทมิฬนั่นพุ่งมา,หล่อนเองก็จะไม่ลังเลที่จะเข้าไปขวางมันไว้เหมือนกัน.

แม้ว่าหล่อนเองจะไม่สามารถเทียบได้กับอันซุยหยุน,ทว่าหล่อนเองก็จะไม่ยอมแพ้อย่างง่ายๆ,สักวันหนึ่ง,หล่อนต้องทำให้เย่ซิงเหอชอบในตัวหล่อนให้ได้.

"พี่ซิงเหอ,ยินดีกับท่านด้วย!"เหลียงหยูต้องการยื่นมือออกมาตบไปที่บ่าเย่ซิงเหอ,หากแต่ว่าเห็นสายตาที่เย็นชาของเย่ซิงเหแล้ว,เขาก็รู้สึกเขินๆ,เขายิ้มแบบเก้ๆกังๆ,"ไม่คิดเลยว่าวรยุทธ์ของพี่ซิงเหอนั้นจะเพิ่มขึ้นสูงเช่นนี้,หากว่าพี่ชิงเหอยังไม่ไปไหน,พวกเรามาดื่มฉลองด้วยกันดีหรือไม่?"

"ฉลองอย่างงั้นรึ?,เจ้าจัดการเรื่องของเจ้าเสร็จหรือยัง?"เย่ซิงเหอรู้ได้ถึงความต้องการของเหลียงหยูดี,ตราบที่เหลียงหยูนั้นหวั่นเกรงในตัวเขานั่นก็เพียงพอแล้ว.

"โปรดวางใจ,ข้าจะจัดการเรื่องของพี่ซิงเหอ,ข้าจะทำให้มันเสร็จสิ้นเรียบร้อยในเร็ววันอย่างแน่นอน!"เหลียงหยูกล่าวประจบ.

คนของตระกูลเย่ภายใต้การนำของเย่ซิงเหอ,ได้ตามเขาออกไป,คนที่อยู่รอบๆสนามการแข่งขันต่างจ้องมองไปยังเย่ซิงเหอที่ได้แยกตัวออกไป,,พวกเขาแทบจะไม่สามารถวางตาจากเขาอยู่นานทีเดียว,พรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมของเย่ซิงเหอ นอกจากนี้ยังเป็นที่โปรดปราณขององค์หญิง,นับจากวันนี้ไปพวกเขาจะต้องประเมินตระกูลเย่ใหม่แล้ว.

เหล่ยหงถอนสายตากลับมา,เขาจ้องมองไปยังหลินหยินที่อยู่ข้างๆซึ่งมีอาการเหม่อลอย,เขาถอนหายใจยาวก่อนจะกล่าวออกมาว่า,"ข้าอยากบอกเจ้า,ตั้งแต่เมื่อเราได้พบกัน,ข้าก็ไม่เคยลืมเลือนเจ้าเลย,ทว่าดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่เคยชอบข้าเลย,ในตอนนี้ข้าคิดว่าข้าไม่ควรที่จะโต้เถียงว่าข้าชนะการแข่งขันรึไม่,ตอนนี้ข้าได้พบแล้วว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า,ข้าไม่มีหน้าที่จะเข้าร่วมการแข่งขันเลือกคู่ในครั้งนี้อีกต่อไป,หลังจากที่ข้ากลับไป,ข้าจะมุ่งสมาธิในการฝึกฝนวรยุทธ์,พวกเราคงมีโอกาสได้พบกันอีกนะ,ข้าได้แต่หวังว่า,พวกเราคงได้พบกันอีก!"

เหล่ยหงยื่นมือคารวะไปที่หน้าอกก่อนที่จะกระโดดลงมาจากสนามการแข่งขัน,พร้อมกับเตรียมจากไป.

หลินซานหยุนเริ่งรีบเข้ามาหา,"นายน้อยเหล่ยหง,ตระกูลของเราไม่ได้ตอนรับนายน้อยอย่างดีพอ"

"ท่านลุงหลิน,ข้าเข้าใจ."เหล่ยหงพยักหน้า,จากนั้นเขาก็หันหลังจากไป.

หลินซายหยุนได้แค่เพียงจ้องมองแผ่นหลังของเหล่ยหงด้วยความหดหู่,การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ในครั้งนี้นั้น,ไม่คาดคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องราวที่คาดไม่ถึงหลายๆเรื่อง,เหล่ยหงช่างเป็นบุตรเขยที่เขาวาดหวังเป็นอย่างมาก,ไม่คิดเลยว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น,มันจะทำให้ความหวังของเขาหายไปอย่างกะทันหัน.

หลินหยินยืนนิ่งอยู่บนเวทีการแข่งขัน,สายตาของหล่อนนั้นจับจ้องไปยังเย่ซิงเหอที่กำลังจากไป,บนใบหน้าของหล่อนนั้นถูกเขียนด้วยคำว่าไม่ยินดีเป็นอย่างมาก,ด้วยคำพูดของเย่ซิงเหอนั้นทำให้หล่อนต้องได้อายมันยังคงก้องอยู่ในหูของหล่อน,ภายในดวงตาของหล่อนนั้นมีประกายแสงแห่งความเย็นชา,"ข้ารู้ดีว่าพรสวรรค์ของเจ้านั้นเหนือกว่าความคาดหมายของข้าจริงๆ,ทว่ามันจะสักเท่าใดกัน,สิบปีหลังจากนี้ข้าจะทำให้เจ้ามองไม่เห็น,ข้าจะทำให้เจ้ารับรูว่าเจ้ากับข้านั้นต่างกันเท่าใด!"

ที่มาจากhttp://lnmtl.com/novel/star-martial-god-technique

#วิทยายุทธ์เทพแห่งการต่อสู้แห่งดวงดารา#Star Martial God Technique Light Novel#นิยายแปลไทย

Author(s)

Mad Snail
"ทากพิศดาร"(ฟาเปียว เตอะ วอหนิว) ผู้ประพันธ์

https://www.facebook.com/shareebookandducumentfree/