Star Martial God Technique Chapter 97 Patriarch tally seal

Star Martial God Technique Chapter 97 Patriarch tally seal

นิยาย วิทยายุทธ์เทพการต่อสู้แห่งดวงดารา ตอนที่ 97 ป้ายตราผู้นำตระกูล

บทที่ 97 ป้ายตราผู้นำตระกูล

ปัง!

อีกคนหนึ่งลอยละลิ่ว,กระเด้งกระดอนก่อนที่จะหมอบกองอยู่กับพื้น.

ตราบเท่ามีใครขยับ,พวกเขาต้องจบลงด้วยชะตากรรมที่ไม่สวยงามนัก.

ใบหน้าของเย่ซิงเหอที่เย็นชา,จ้องมองอย่างมืดมนไปยังเหล่าคนตระกูลจันทราทมิฬและเจ้าเหยี่ยน,แล้วกล่าวออกมาด้วยเสียงที่ขึงขัง,"ข้าไม่ต้องการสังหารพวกเจ้า!"

ได้ยินคำพูดของเย่ซิงเหอ,จิตใจของพวกเขาที่ได้ยินก็แอบที่จะวางใจอยู่บ้าง,ไม่คาดคิดเลยว่าเย่ซิงเหอจะว่ากล่าวออกมาเหมือนดั่งพวกเขาได้ยินเสียงสวรรค์เช่นนี้.

"หากแต่ทุกคนที่มาในวันนี้,พวกเจ้าทุกคน,ต้องถูกทำลายวรยุทธ์ทั้งหมด,ข้าถึงจะปล่อยพวกเจ้าไปได้!"เย่ซิงเหอกล่าวอย่างเย็นชาด้วยการที่คนในตระกูลของเขานั้นตายไปหลายคน,การที่เย่ซิงเหอจะทำลายวรยุทธ์พวกเขา,ถือว่าเป็นเรื่องเบาที่สุดที่เขาจะยอมได้แล้ว.

ได้ยินคำพูดของเย่ซิงเหอ,เหล่าคนของตระกูลจันทราทมิฬและจ้าวเหยี่ยน,ต่างก็รู้สึกเหมือนถูกผลักให้ตกลงไปในหุบเหวในทันที.

การทำลายวรยุทธ์นั้น,กับการถูกสังหารพวกเขาแทบจะคิดว่ามันแตกต่างกันหรืออย่างไร?

ใครก็ตามที่ไร้วรยุทธ์,ในตระกูลขุนนางก็ล้วนแล้วไม่ต่างกับขยะ,ถึงแม้ว่าจะกลับไปยังตระกูลตัวเองได้,มันก็ไม่ต่างจากคนพิการหรือขยะดีๆนั่นเอง!

"เป็นความผิดพลาดอันใหญ่หลวงของพวกเจ้าเองที่ต้องชดใช้มันทั้งชีวิตที่เหลืออยู่,แล้วห้ามเข้ามายังตระกูลขนนกสีฟ้าของพวกเราอีกเป็นอันขาด!"เย่ซิงเหอได้เริ่มบดขยี้คนอื่นๆ,ตูมม,ด้วยการฟาดฝ่ามือแผ่พุ่งพลัง,ไปยังเหล่าคนเสเพลผู้เยาว์ของตระกูลจันทราทมิฬ.

"ข้าไม่เชื่อว่าพวกเราตั้งหลายคน,จะไม่สามารถสังหารเจ้าคนเดียวได้!"

เพียงแค่สิ้นเสียง,ตูมม,เย่ซิงเหอก็ทำลายจุดดันเถียนของเขาในทันที,เขาคนนั้นก็พ่นเลือดคำโตกระเด็นออกไปกลิ้งเกลือกไปมาอย่างบ้าคลั่ง.

การเคลื่อนไหวของเย่ซิงเหอนั้น,รวดเร็วรุนแรงลื่นไหลเหมือนดั่งการไหลเวียนของสายน้ำ,ทุกๆการเคลื่อนไหว,เป็นการเคลื่อนไหวที่สุดยอดเป็นอย่างมาก,ทั้งยังเคลื่อนไหวได้รวดเร็วขึ้นทุกๆครั้งและมีประสิทธิภาพก็เพิ่มขึ้น.

การโจมตีแต่ล่ะครั้งนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์แห่งความโกรธ,เรื่องทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขานั้นได้ทำ,จะต้องจ่ายมันคืนในราคาที่เหมาะสม!

ตูมมม!

พลังที่ไม่มีขอบเขตนั่น,ไหลเวียนเชี่ยวกรากไปกับการเคลื่อนไหวของเย่ซิงเหอ,ฝ่ามือที่ฟาดไปแต่ละครั้งแทบจะมองไม่เห็น,มันโจมตีทำลายจุดดันเถียนสลายวรยุทธ์พวกเขาจนสิ้น,ไม่มีทางเลยที่พวกเขาจะสามารถขยับได้ทันอย่างแน่นอน.

การโจมตีของเย่ซิงเหอนั่นรวดเร็วจนเกินไป,ไม่มีเวลาแม้แต่จะให้เหล่าคนจากตระกูลจันทราทมิฬแม้แต่คนเดียวตอบโต้ได้ทัน,คนแล้วคนเล่าต่างกระเด็นลอยออกไปพร้อมกับไปนอนกองอยู่กับพื้น.

พลังปราณที่ไม่สิ้นสุดนี้,ได้แผ่ขยายออกมาจากร่างของเย่ซิงเหอ,ด้วยความโกรธที่มากมายของเย่ซิงเหอนั้น,พลังอำนาจแห่งดวงดาราได้ไหลเวียนอย่างรวดเร็วและเชี่ยวกราก

เจ้าเหยี่ยนหวาดกลัวเป็นอย่างมาก,ด้วยการเคลื่อนไหวของเย่ซิงเหอนั้นดูคล้ายยังกับเทพอสูร,ไม่มีใครที่มีค่าคูควรจะต่อต้านเขา,ภายในใจของเขาเองนั้นรู้สึกหดหู่เป็นอย่างมาก,ก่อนหน้านี้เขาไม่ควรมาตระกูลขนนกสีฟ้าเลย,เขาไม่น่าที่จะวิ่งเข้ามาหาอันตรายจากภายนอกเลย.

อย่างไรก็ตามเพียงแค่เขาเริ่มที่จะก้าวหนี,เย่ซิงเหอก็ได้มาถึงข้างๆร่างกายของเขาก่อนแล้ว,ด้วยความหวาดกลัวของพลังที่พุ่งมานั่น,ฝ่ามืออันทรงพลังได้ฟาดไปที่อกของเขาเสียงดังปัง,เขาได้ยินเพียงเสียงของกระดูกของเขาที่แตกสลายส่งเสียงสะท้าน,ไม่นานหลังจากนั้น,ร่างกายทั้งหมดของเขาก็กระเด็นออกไป.

พลังอำนาจของเย่ซิงเหอนั้นช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก!

ด้วยความแข็งแกร่งนี้,ไม่มีใครเลยที่จะสามารถต้านทานเขาได้!

เป็นการโจมตีแต่เพียงฝ่ายเดียว,ทุกๆที่ที่เย่ซิงเหอเคลื่อนที่ผ่าน,เสียงตะโกนแห่งความเจ็บปวดทรมานต่างระงมไปทั่วทุกทิศทุกทาง,เหล่าคนภายในตระกูลจันทราทมิฬ,คนแล้วคนเล่า,แทบจะกลายเป็นบ้าแล้ว,ด้วยความรู้สึกที่พวกเขาได้รับนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว.

.

พวกเขาเริ่มเสียใจ,ทำไมพวกเขาจะต้องเดินทางมายังตระกูลขนนกสีฟ้ากับเหลียงซูด้วย,การต้องเจอเข้ากับเย่ซิงเหอที่กำลังบ้าคลั่งเช่นนี้,มันช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว,วรยุทธที่พวกเขาฝึกฝนมาอย่างยากลำบากหลายต่อหลายปี,ได้แหลกสลายกระจายหายไปหมดสิ้น.

เย่ซิงเหอได้โจมตีเหล่าคนของตระกูลจันทราทมิฬอย่างบ้าคลั่ง,ขณะที่ภายในสมองของเขานั้นปรากฏภาพรูปแบบการต่อสู้ต่างๆมากมายที่เขาเคยจดจำและเรียนรู้มัน,ทักษะการต่อสู้ที่เขาเคยได้รับมันมาจากการต่อสู้และเห็นมัน,เขาได้จดจำและบันทึกมันไว้พร้อมทั้งประทับมันเอาไว้ในสมองและจิตใจของเขา.

ด้วยทักษะความสามารถของผู้ใช้ศิลปะแห่งเปลวเพลิงที่เขาได้ต่อสู้ด้วยก็ได้ถูกสลักเข้าไปในจิตใจของเขา,ทักษะการต่อสู้ของผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้แห่งมังกรเองก็สามารถช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งของร่างกายให้เพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า,ทว่าทักษะการต่อสู้แห่งดวงดารานั้น,ดูเหมือนว่าจะนำมาให้ใช้ในการต่อสู้ไม่มากนัก,แต่ว่ากลับทำให้สามารถนำทักษะของศิลปะการต่อสู้ทั้งสองนั้นมาใช้ได้อย่างลื่นไหล.

จากทักษะเนตรทลายสวรรค์,ทำให้เย่ซิงเหอนั้นสามารถเข้าใจได้อย่างลึกซึ้งกับทักษะการต่อสู้ทั้งสามแบบ,โดยเขาได้ใช้ทักษะทะลวงมังกรสวรรค์ออกไป!

ดูเหมือนว่าด้วยพลังอำนาจเนตรแห่งดวงดารา,มีผลที่ทำให้เขาสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างชัดเจนมากขึ้น,มันเป็นเหมือนกับเชือกล่องหนที่คอยตรึงพวกเขาเอาไว้,มัดให้ฝ่ายตรงกันข้ามนั้นไม่สามารถเคลื่อนไหว,ทำให้ศัตรูเคลื่อนไหวได้ช้าลง,ด้วยความแข็งแกร่งและพลังอำนาจแห่งดวงดาราที่มากมายได้กระตุ้นให้ร่างกายของเขานั้นแข็งแกร่งขึ้นเป็นอย่างมาก,เปรียบกับความแข็งแกร่งที่เคยมีแต่ก่อนนั้นหลายเท่านัก.

เมื่อเขาได้ใช้ทักษะการต่อสู้มากมายหลากหลาย,เย่ซิงเหอเองก็รับรู้ได้ว่าตัวเขาเองนั้นราวกับเข้าสู่สภาวะอนัตาไม่สามารถบอกได้เลยว่าเขาได้เข้าไปอยู่ในสภาวะที่มหัศจรรย์ที่ไม่สิ้นสุดนั้นได้อย่างไร.

ชั่วระยะเวลาหลังจากนั้น,เหล่าผู้เยาว์เสเพลหลายคนจากตระกูลจันทราทมิฬพร้อมกับเหล่าผู้ติดตามได้กองฟุบอยู่บนพื้น,แต่ละคนต่างร้องตะโกนออกมาอย่างน่าสังเวจ,เจ็บปวดทรมานระงมไปทั่วลานหน้าหมู่บ้าน.

พวกเขาต่างรวยระริน,ถูกทำลายวรยุทธ์จนหมดสิ้น!

เย่ซิงเหอได้ทำให้พวกเขาทั้งหมดที่มาในวันนี้ไม่สามารถที่จะคุกคามเหล่าคนในตระกูลของเขาได้อีกต่อไป!

เย่ซิงเหอยังคงยืนอยู่ตรงกลาง,จ้องมองไปยังกลุ่มคนที่ล้มกองตะเกียกตะกายอยู่บนพื้น,ปราณพลังอันมากมายของเขาค่อยๆกลับคืนมาสู่สภาวะปกติ,เหล่าผู้เยาว์เสเพลของตระกูลจันทราทมิฬและเหล่าผู้ติดตาม,วรยุทธ์ของพวกเขานั้นไม่หลงเหลือให้ใช้แล้ว,แน่นอนว่าความแข็งแกร่งที่จะต่อสู้กับใครๆก็ไม่มีเรียบร้อยแล้ว.

สายตาของเย่ซิงเหอนั้นจ้องมองไปรอบๆ,ซึ่งเขาเองนั้นไม่สามารถมองเห็นเหลียงหยูในกลุ่มผู้เยาว์เหล่านี้ได้,แม้ว่าเย่ซิงเหอนั้นจะไม่ได้รู้สึกผิดแต่อย่างใด,แต่ถึงกระนั้นเขาเองก็รังเกลียดเหล่าเด็กเสเพลพวกนี้เป็นอย่างมาก.

"โอ๊ย! วรยุทธ์ของข้า"

เหล่าเด็กเสเพลหลายคนต่างร้องโหยหวนครวญครางอย่างทรมาน.

"ข้าจะต้องสังหารเจ้า,ไอ้บัดซบ!ทำไมเจ้าไม่สังหารพวกเรา?"

"ตระกูลจันทราทมิฬของพวกเราจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!เย่ซิงเหอ,เจ้าจงจำไว้,ตระกูลของพวกเราจะต้องแยกเจ้าออกไปชิ้นๆ,สังหารพวกเจ้าเก้าชั่วโคตร!"

ด้วยการไม่มีวรยุทธ์,พวกเขาก็เหมือนกับคนพิการที่ไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตที่เหมือนตายไปแล้วนี่อย่างไร.

เย่ซิงเหอจ้องมองกวาดสายตาอันเย็นชาไปยังพวกเขาและกล่าวออกมาเสียงดัง,"วันนี้มันยังไม่จบหรอกนะ,พวกเจ้าจงรีบคลานกลับไป,กับไปยังตระกูลจันทราทมิฬของพวกเจ้า,บอกกับประมุขของพวกเจ้ากับของขวัญที่ข้ามอบให้,ข้าจะต้องไปยังตระกูลจันทราทมิฬเพื่อทวงถามความยุติธรรมอย่างแน่นอน,พวกเจ้าจงบวกลบคูณหารกับหลายๆปีที่ทำกับพวกเราเอาไว้ด้วย,พวกเจ้าคิดว่าแค่ทำลายวรยุทธ์ของพวกเจ้ามันจะเพียงพอแล้วรึอย่างไร?"

เย่ซิงเหอเต็มไปด้วยปราณสังหารทั่วทั้งร่างกาย,เขาจ้องมองไปยังเหล่าคนในตระกูลที่ไร้ความผิดจะต้องตาย,ความโกรธเกรี้ยวที่เขามี เย่ซิงเหอเองก็ต้องการที่จะกระโดดฉีกพวกเขาออกเป็นชิ้นๆ,หากแต่ต้องยับยั้งไว้ก่อน!หากพวกเขาตายแล้วมันคงไม่มีประโยชน์กับเขาเท่าใด,การทำลายวรยุทธ์เหล่าผู้เยาว์เสเพลเหล่านี้,ปล่อยให้อีกครึ่งชีวิตของพวกเขาต้องได้รับความเศร้าเสียใจเจ็บปวดไปจนชั่วชีวิตคงดีกว่า,นั่นถึงจะเป็นการลงโทษที่แท้จริง.

เหลียงซูและเหล่าคนอื่นๆต่างก็ตะเกียกตะกาย,ด้วยถูกทำลายวรยุทธ์ทำให้ร่างกายของพวกเขานั้นอ่อนแอยิ่งนัก,หลายๆคนถึงกับล้มลุกคุกคลานหนีอย่างไม่คิดชีวิต,ทุกๆคนในตอนนี้ไร้ซึ่งพิษสงที่จะทำร้ายใครได้อีกแล้ว.

ด้วยคำพูดทิ้งท้ายอย่างหยาบคายนั่นก็ไม่ต่างกับผายลม,พวกเขาต่างตะเกือกตะกายบ้างก็พยุงซึ่งกันและกัน,กลุ่มของพวกเขาก็ได้กระเผลกๆออกไปจากตระกูลขนนกสีฟ้าอย่างทุลักทุเล,ส่วนจ้าวหยางและจ้าวเหยี่ยน สองพ่อลูกอันชั่วร้าย,ต่างก็โซซัดโซเซออกไปอย่างท้อแท้,เมื่อพวกเขากลับไปยังตระกูลจ้าว,จ้าวหยางเองคงต้องหลุดจากตำแหน่งประมุขอย่างแน่นอน,การกลับไปในครั้งนี้พวกเขาทั้งสองก็ไม่ต่างจากขยะ,หากยังไม่ถูกขับไล่ออกจากตระกูลจ้าวนั่นถึงจะเป็นเรื่องโชคดีของพวกเขาแล้ว.

เย่ซิงเหอเร่งรีบเข้าไปรักษาเหล่าคนในตระกูลที่ได้รับบาดเจ็บ.

แม้ว่าจะทำการโค่นล้มเหล่าผู้เยาว์อันเสเพลและคนของตระกูลจ้าวบางคน,หากแต่มันก็ยังเป็นส่วนเล็กน้อยเท่านั้น,การที่หลายคนในตระกูลของเขาต้องได้รับความตายมันช่างเป็นเรื่องที่เศร้าโศกเสียใจยิ่งนัก.

อย่างไรก็ตาม,เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็แปลได้ว่าพวกเขาได้รับชัยชนะเหมือนกัน!

"ซิงเหอ,เจ้ากลับมาแล้ว!"เย่จุนกล่าวออกมาเสียงสั่น,เขาในตอนนี้ก็ไม่ต่างกับคนแก่ที่มีอายุมากมายหลายปีใกล้จะสิ้นอายุแล้ว.

ได้ยินคำพูดของเย่จุน,เย่ซิงเหอเร่งรีบเข้าไปประคองเขาไว้.

"ซิงเหอ,ประมุขอย่างข้าไร้ประโยชน์นัก,ไม่สามารถปกป้องคนในตระกูลได้,หากว่าเจ้าไม่กลับมาล่ะก็,ข้าเกรงว่าตระกูลขนนกสีฟ้าของพวกเราคงถึงคราวสิ้นแล้ว!"เย่จุนกล่าวออกมาด้วยน้ำตา.

เหล่าคนภายในตระกูลขนนกสีฟ้าต่างจ้องมองเย่ซิงเหอด้วยความซาบซึ้งใจ,ไม่เว้นแม้แต่เย่ซิงหยุนและพ่อของเขา,เป็นความจริงที่ประมุขพวกเขาได้กล่าวออกไปหากไม่มีเย่ซิงเหอ,พวกเขาหวาดกลัวเป็นอย่างมากว่าตระกูลขนนกสีฟ้าคงถูกลบหายไปในวันนี้.

"ในวันนี้ข้าจะต้องมอบตำแหน่งประมุข,ส่งต่อไปอีกรุ่นแก่เจ้า,นับจากนี้เป็นต้นไปเจ้าจะต้องเป็นประมุขของตระกูลขนนกสีฟ้าแล้ว,นี่คือป้ายตราประจำตระกูลของเรา"เย่จุนได้ล้วงเข้าไปที่หน้าอก,พร้อมกับดึงสิ่งของบางอย่างออกมาช้าๆ.

"ท่านลุงประมุข,ท่านอย่าได้พูดว่าจะยกตำแหน่งนั่นมาให้กับข้าเลย,ข้ายังไม่สามารถรับมันมาได้,ด้วยตัวข้าตอนนี้ยังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่"เย่ซิงเหอเร่งรีบยกมือประสานคารวะไปด้านหน้าเพื่อปฏิเสธ.

หากเป็นความสามารถของเขาก่อนนี้,การที่จะต้องต่อสู้กับจ้าวเหยี่ยน,พร้อมกับจ้าวหยางและยังต้องเผชิญหน้ากับตระกูลจันทราทมิฬอีกตั้งหลายคน,เกรงว่าเย่ซิงเหอนั้นคงจะไม่โชคดีอย่างแน่นอน,ด้วยความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นมาในตอนนี้,ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าท่านหญิงซ่างกวนนั้นใช้วิธีใดกันแน่,เขารู้สึกว่าเป็นบุญคุณอย่างมากมายทั้งยังช่วยชีวิตของเขาไว้อีกด้วย.

หากไม่เช่นนั้นแล้วล่ะก็เย่ซิงเหอคงจะไม่สามารถแก้ไขปัญหาอันหนักหน่วงนี้ได้อย่างแน่นอน.

"ท่านประมุข,ซิงเหอนั้นยังเด็กนัก,ยังไม่สามารถจัดการปัญหาใหญ่อื่นๆของตระได้ในตอนนี้,ปล่อยให้เขานั้นมีสมาธิในการบำเพ็ญพลังไม่ดีกว่ารึ!"เย่จัวกล่าวออกเสริมคำพูดของเย่ซิงเหอที่ปฏิเสธ,พร้อมกับผลักป้ายตราประจำตระกูล,กลับคืนไป!

เย่จุนรู้สึกอักอ่วนเล็กน้อย,ทว่าเมื่อใคร่ครวญและพิจารณาให้ดีแล้ว,เป็นความจริงที่ควรที่จะปล่อยให้เย่ซิงเหอนั้นมีสมาธิในการบำเพ็ญพลังดีกว่า,ต้องมาคอยจัดการงานที่ไม่เป็นเรื่องและเสียเวลา.

ในตอนนั้น,เย่ซิงเหอได้จ้องมองไปยังป้ายตราประจำตระกูลที่อยู่ในมือขวาของเย่จุน.

"นี่มัน.."ดวงตาของเย่ซิงเหอถึงกับเบิกกว้างขึ้นมาในทันที.

ที่มาจากhttp://lnmtl.com/novel/star-martial-god-technique

#วิทยายุทธ์เทพแห่งการต่อสู้แห่งดวงดารา#Star Martial God Technique Light Novel#นิยายแปลไทย

Author(s)

Mad Snail
"ทากพิศดาร"(ฟาเปียว เตอะ วอหนิว) ผู้ประพันธ์

https://www.facebook.com/shareebookandducumentfree/